نشستند تا عشق، صد پاره بی سر بماند             خزیدند در خویش تا لاله صد پر بماند

خزیدند در خویش و راضی به این فتنه بودند      که در موج خون،کشتی دین شناور بماند

نشستند و گفتند اگر حق به این دودمان است      مگر می شود دست حق در بلا در بماند؟!

نشستند وگفتند:عیبی ندارد که در دشت            اگر باغبان در عزای صنوبر بماند!

نشستند تا ساقی از خون خود مست باشد          و چشمان لب تشنگان،خیره بر در بماند

نشستند تا خواهری شعله در خویش گیرد          و چون کوه،مبهوت ذبح برادر بماند

نشستند و دیدند آن آسمانی ترین مرد               به خون خفت تا شور الله اکبر بماند

نشستند و این شد سرانجام این قصه ی تلخ       ..خدا حنجری.. زیر آوار خنجر بماند

به خود مانده ام،خیل فریاد داران جمعه             چه داریم اگر او بیاید و... دیگر بماند!